Siedziałam na łóżku w swoim pokoju, czytając książkę. Kierowana niezwykłym impulsem zamknęłam ją i wstałam. Podeszłam do biurka i zajrzałam do szuflady. Wyjęłam na blat stertę zeszytów i wzięłam do ręki naszyjnik z zieloną zawieszką w kształcie kryształowego serca. Moją głowę zalała masa wspomnień.

Stoję naprzeciwko swojej przyjaciółki Emily. Trzymamy się za ręce i obiecujemy sobie nawzajem, że jeśli wybiorą którąś z nas, druga się nie zgłosi.
Zmiana sytuacji.
Znów stoję obok mojej przyjaciółki. Jesteśmy na Dożynkach w ubiegłym roku. Nagle pada nazwisko jej młodszej siostry. Spogląda na mnie.
-Muszę to zrobić - szepcze. Ma łzy w oczach. Przytulamy się. Serce ściska mi się z bólu, gdy widzę jak krzyczy, że zgłasza się na trybutkę i wchodzi na scenę, po czym staje po prawej stronie Devalney Invirson, prowadzącej Dożynki. Nie mogę na to patrzeć. Zakrywam sobie twarz dłońmi, gdy zauważam, że kamery są wycelowane we mnie. Pewnie zauważyli, że jestem bliska Emily...
Znowu zmiana sytuacji.
Żegnam się z Emily w Pałacu Sprawiedliwości. Ona daje mi swój naszyjnik, abym zawsze o niej pamiętała. Wie, że już tu nie wróci.

Potrząsam gwałtownie głową, by wyrzucić z głowy te przykre zdarzenia. Zerkam na naszyjnik. Właśnie tak zginęła. Zmiażdżona przez innych przeciwników...
Przytłoczona myślą o nadchodzącej przyszłości schodzę na dół i bez słowa wychodzę na zewnątrz.


s.t. (schodzę z tematu xD)

Nie miałam pojęcia, że strach może sparaliżować Nie spodziewałam się, że może zniszczyć czyjeś życie.
Teraz, siedząc bez ruchu na łóżku, zastanawiam się nad swoim dalszym życiem. Zginę na Igrzyskach, to pewne. Nie mam szans, mimo że zostałam wychowana na zawodowca. Nie mam nawet dla kogo wygrać. No, chyba że dla Ten... Ale jeśli ona też...
Potrząsnęłam głową i ukryłam twarz w dłoniach. Musiałam spotkać się z Tenerife i Erahosem. Natychmiast! Wyjrzałam przez okno. Słońce dawno już zaszło, na zewnątrz panował mrok. Wstałam i szybkim krokiem przemierzyłam odległość dzielącą mnie od szafy. Wybrałam skórzaną kurtkę, założyłam ją, po czym wzięłam łuk i przerzuciłam sobie kołczan ze strzałami przez ramię. Na początku chciałam wyjść drzwiami, jednak w ostatniej chwili przypomniało mi się, że w domu są rodzice i Eric. Sięgnęłam pod łóżko i wydobyłam linę. Nie pierwszy raz uciekałam przez okno. Wyrzuciłam ją i zjechałam na dół. Rozejrzałam się wokoło. Teraz wystarczy tylko dostać się do Czwartego Dystryktu. Do Tenerife.

z.t.

"Może kiedyś ta wyprawa będzie miała sens." - tak brzmiały ostatnie słowa książki, którą właśnie skończyłam czytać. Odłożyłam ją na półkę i wstałam, po czym ponownie założyłam buty. Kurtkę zostawiłam na krześle, bo nie miałam zamiaru wybierać się zbyt daleko, a moim zdaniem na zewnątrz było ciepło. Otworzyłam drzwi i wyszłam na korytarz.
-Gdzie idziesz? - usłyszałam głos z kuchni.
-Przejść się - powiedziałam i wyszłam. Zmieniłam zdanie w ostatniej chwili i ruszyłam do lasu w Drugim Dystrykcie.

s.t.

W końcu wyłączyłam muzykę, przebrałam się w piżamę i położyłam sie spać. Było juz na prawdę późno... Zasnęłam z cichym postanowieniem odwiedzenia Dwójki...

***

Promienie słońca oświetliły moją twarz. Obudziłam się i przeciągnełam, po czym szybko wyskoczyłam z łóżka. Zerknęłam na zegarek. Ósma trzydzieści... Przebrałam się i rozejrzałam po pokoju. Co by tu wziąć dla Luke'a? Przez jakis czas chodziłam po pokoju zbierając różne rzeczy. Zwinełam je w zapasowe prześcieradło, uwiązałam na linie i spuściłam przez okno na zewnątrz. Póżniej wyszłam z pokoju i wziełam trochę jedzenia i picia z kuchni. Dom wydawał sie pusty. Może odsypiali nieprzespaną noc... Westchnęłam bezgłośnie i wróciłam do swojego pokoju. Walnęłam sie w czoło //xD// i z powrotem wciągnęłam rzeczy w prześcieradle, po czym dołozyłam tam jedzenie i zegarek znaleziony na półkach... Opuściłam zawiniątko i sama wyszłam frontowymi drzwiami. Złapałam pakunek i zagłębiłam sie w las...

s.t.

Czasami miewam taka chwilę zwątpienia. Nie wiem wtedy co chce zrobić. Nie mam pojęcia dokąd iść. Teraz nastał ten moment. Obudziłam się z zamiarem odwiedzenia Luke'a, jednak po chwili zrezygnowałam. Przecież Van na pewno przyniosła mu najpotrzebniejsze rzeczy. Zresztą, pomyślałam, jeśli tyle dni podróżował, aby dotrzeć tu z Kapitolu, to najprawdopodobniej poradzi sobie przez jeden dzień bez mojej pomocy.
Leżałam więc dalej, rozmyślając i próbując znaleźć dla siebie jakieś zajęcie. Mogłabym pomóc mamie, ale niekończące się pytania i sugestie, które bym usłyszała skutecznie trzymały mnie od tego z daleka. Mogłabym pójść do lasu na spacer, ale aktualnie miałam tego dość.
Pomyślałam o tym, że w tym roku nie uniknę Igrzysk. Zadrżałam. Pomimo braku miłości i zrozumienia ze wszystkich stron, chciałam żyć. Pragnęłam dalej poznawać ten okrutny i źle zorganizowany świat. Nie potrafiłam zrozumieć, że to już koniec.
Cóż, jeśli już mam być martwa, to niech chociaż mój zabójca trochę się pomęczy. Szybkim ruchem odrzuciłam przykrywającą mnie kołdrę, po czym wstałam i podeszłam do szafy. Wyciągnęłam leżący na samym dnie wygodny strój do ćwiczeń i założyłam go, starannie dopracowując każdy szczegół mojego ubioru. Na koniec związałam włosy w kucyk i przypięłam swój nóż do pasa.
Wyszłam z mojego pokoju i niem al natychmiast usłyszałam krzyk mamy:
- Gdzie ty znowu idziesz?! Pomogłabyś trochę w domu albo coś!
- Idę poćwiczyć - powiedziałam wymijająco i wyszłam na zewnątrz. Słońce niedawno sie obudziło, miało jeszcze lekko pomarańczową barwę. Szybkim krokiem ruszyłam w stronę głównej ulicy.

s.t.