// Czeba rozkręcić atmosferę ;>.//

Zerknęłam za siebie. Dziewczyna wyglądała na zniecierpliwioną. A może po prostu była nieśmiała? Po raz kolejny potrząsnęłam głową.
- Wiesz... - zaczęłam. - Chyba chcesz już iść do domu. Rozumiem, nie zatrzymuję cię. Może sie jeszcze kiedyś... - moje słowa zagłuszył trzask łamanej gałęzi. Z drzewa niedaleko nas spadł chłopak. Był wysoki, ubrany w ciemną kurtkę i stare, podarte dżinsy. Na głowie miał czapkę, z której wystawało kilka brązowych kosmyków. Na chwilę wstrzymałam oddech. Ładny to on był. Nie to co chłopcy z mojego dystryktu... Potrząsnęłam lekko głową. To może byc wróg! Błyskawicznie wetknęłam nóż za pas, ściągnęłam łuk z ramienia i, zanim zdążył sie podnieść, płynnym ruchem umieściłam strzałe na cięciwie, jednocześnie celując w nieznajomego. Spojrzał na mnie zaskoczony i z lekkim usmiechem, po czym uniósł dłonie na wysokość głowy. Zmarszczyłam brwi.
- Kim jesteś i co to - wskazałam głową na złamaną gałąź i drzewo, od którego odpadła - miało znaczyć?
- Ależ nic - odpowiedział i zaśmiał sie krótko. - Tak sobie tylko... patrzyłem. - Zmierzył wzrokiem najpierw mnie, a później Vandetę, po czym zrobił krok do przodu.
- Nie ruszaj się! - krzyknęłam, mocniej ściskając łuk.

Zacisnęłam usta i zerknęłam na Vandetę.
- Co robimy? - nie miałam pojęcia co począć. Nie byłam przyzwyczajona do zabijania za nic... Ale on może byc niebezpieczny. Zauważyłam, że u boku ma przypasany miecz. Pewnie umie się nim posługiwać...

Czekałam na odpowiedź obcego chłopaka. Gdy dziewczyna zaczęła konwersację w mojej głowie od razu pojawiło sie mnóstwo pytań. Wiedziałam jednak, że wypytując chłopaka zbyt nachalnie nie dowiemy sie niczego. Czekałam cierpliwie, a on długo nie odpowiadał.
- Z Kapitolu - wymamrotał w końcu i spuścił głowę. Wytrzeszczyłam oczy. Z Kapitolu?!
- Jak to? W takim razie... po co tu jesteś? Przecież chyba nie uciekłeś, bo i nie masz od czego. W Kapitolu jest wszystko czego dusza zapragnie...
- Ja... tak... uciekłem, mimo że możecie w to nie uwierzyć. W Kapitolu wcale nie jest tak fajnie i cukierkowo jak wam sie wydaje. Nie bierzemy co prawda udziału w Igrzyskach, ale dla niektórych nastolatków, którym rodzice nie do końca jeszcze wpoili głupoty rządzące w stolicy, jest to straszne. Jest nas niewiele, fakt, ale całym sercem wam współczujemy... - przerwał na chwilę, a ja stwierdziłam, że stał sie zupełnie inny niż wydawał sie wcześniej. Podejrzane... - Uciekłem, bo miałem tego dość - dokończył.

- Nie wiem... - mruknął. Katem oka zauważyłam jakis ruch. Niewiele mysląc odwróciłam się w tamtą stronę. Moim oczom ukazał się Strażnik Pokoju. Szybko wypuściłam strzałę zabijając go na miejscu.
- Uważaj na chłopaka! - krzyknęłam do Vandety.

Stanęłam po prawej stronie leżącego na ziemi chłopaka. Vandeta ustawiła sie po drugiej stronie. Celowałam w niego strzałą, tak na wszelki wypadek. Co jakis czas zerkałam na boki i przez ramię sprawdzając czy w pobliżu nie ma więcej Strażników.
- I jak mamy ci teraz uwierzyć? Skąd mamy wiedzieć czy nie jesteś w zmowie ze Strażnikami i tak dalej? Uciekałeś przed nami, nie przed nimi... Poza tym masz miecz, możesz z nimi walczyć... - Chłopak nie odpowiadał. Zerknęłam na Van.

- Nie wierzcie mi - powiedział.
- Więc sugerujesz, że mamy cie zabić? - zapytałam zdziwiona.
- Nie, nie! Ja na prawdę uciekłem z Kapitolu. Jeśli mnie nie zabijecie mogę wam w jakis sposób pomóc.
- A dokładniej? - Znów chwila ciszy.
- Nie wiem... - Juz miałam zapytać go dlaczego tak wszystko komplikuje, ale on kontynuował:
- Nie wiem w czym moge wam pomóc, ale cos takiego na pewno kiedys sie wydarzy... To nie jest tak, że ja chcę wam cos zrobić... Chce uciec od okrutności naszego państwa. Mam tego dość... Dacie mi chociaż wstać? Niezbyt wygodnie na tej ziemi...

Opuściłam łuk. Było mi juz wszystko jedno... Przecież i tak zostane zabita, jak nie teraz to na Igrzyskach, których w tym roku nie uniknę... Miałam tylko nadzieję, że jeśli chłopak sie na nas rzuci to ja będe pierwsza, a Van zdąży uciec albo po prostu go zabić...
W domu nie będą zbyt długo za mną płakać... Eric dostanie nowy pokój do trzymania swoich bezużytecznych zabawek, a mama i tata będa mieli mniej kłopotów. Taak, w końcu nawet i oni dojdą do tego wniosku...
Odeszłam pare kroków i z rezygnacją usiadłam na ziemi opierając sie o pień drzewa.
- Więc... Skoro jesteśmy teraz... eee... sojusznikami, powiesz nam chociaż jak masz na imię? - zapytałam chlopaka, a ten usmiechnął sie lekko w odpowiedzi.
- Luke - odpowiedział i również usiadł na ziemi, parę metrów ode mnie, po czym spojrzał na Vandetę. - Siadaj - odparł i wyszczerzył do niej zęby.