Odwracam się z zaskoczeniem słysząc swoje imię. Z bijącym sercem spoglądam na osobę stojącą przede mną. Badam dokładne jej ciało i twarz. I nagle coś do mnie dociera. To Tenerife! Z uśmiechem na twarzy i widoczną ulgą w oczach przytulam ją mocno, tak jak ona wcześniej.
- Ten - wyrywa mi się. Śmieję się cicho. - Dobrze cię znowu widzieć.

Wzdycham głośno i puszczam Tenerife. Nie chcę psuć tej chwili, chcę abyśmy na zawsze tu pozostały, daleko od zmartwień i, co najważniejsze, od Igrzysk, ale wiem, że trzeba to omówić.
- Widziałaś ogłoszenie w telewizji? - pytam ostrożnie. W swoim głosie zauważam smutek. Na wspomnienie słów dziennikarza muszę się powstrzymywać od histerycznego śmiechu i łez.

- Najchętniej właśnie to bym zrobiła. Może on miałby jakiś pomysł, co z tym wszystkim... Zresztą po co ja się oszukuję. Przecież tego się nie cofnie - powiedziałam cicho, po czym dodałam:
- Masz zamiar wybrać się do Dziewiątki? To się nie uda. Tylko że... jest bardzo małe prawdopodobieństwo, że spotkamy go tutaj... - Westchnęłam jeszcze raz i potarłam czoło ręką. Od tego wszystkiego zaczęła mnie boleć głowa. Popatrzyłam na Ten pytająco.

Oddycham głośno próbując uspokoić swoje serce. Nagle dociera do mnie, że nawet teraz możemy być obserwowane. Mogli wysłać na nas Strażników. Mogli nas złapać, abyśmy nie uciekły i zamknęli nas gdzieś do czasu Igrzysk. Ale teraz ucieczka wydaje mi się bezsensowna.
- Ten, nie mamy wyjścia. Musimy pójść na Dożynki, czekać, aż wyczytają nasze nazwiska i zagrać udział w Igrzyskach. To mi się wydaje takie nierealne. Czuje jakbym to nie była ja, jakbym uciekła z ciała, a na moje miejsce wszedł ktoś inny. Ale ja nadal nim kieruję, zachowałam umysł, który twierdzi, że to ja, mimo że serce nie wierzy - powiedziałam patrząc w oczy Ten. - Ale teraz nie chcę wracać do domu. I tak nie zasnę. Wiem, że nie powinnam cie o to prosić, ale nie chcę zostać sama... - dodałam, spuszczając głowę.

- Dziękuję - mówię cicho i ujmuję dłoń Tenerife. Jest mi naprawdę bliska, wreszcie mogę z kimś otwarcie porozmawiać.
Słysząc pytanie Ten, wzdycham odruchowo. Postanawiam opowiedzieć jej wszystko o sobie. Zwłaszcza, że niewiele mi czasu pozostało.
- Mieszkam z mamą, tatą i młodszym bratem. Ale... oni ... jakby to powiedzieć... ignorują mnie i nie zwracają na mnie uwagi. Jakbym była obcą osobą, która tymczasowo u nich mieszka. Mama wysyła mnie do szkoły i na ćwiczenia do Ośrodka Szkoleniowego, gdy nie chce jej słuchać woła tatę, który drze się dopóki nie zrobię tego co chcą. No i jest jeszcze Eric, mój brat. On dopełnia całości, denerwując mnie i kpiąc z moich niepowodzeń. Rodzice wychowali go na maszynę do zabijania... Dalszej rodziny nie znam, a przyjaciół w szkole raczej nie znajdę. Wszyscy są idiotami, wyśmiewającymi się z innych. Miałam kiedyś przyjaciółkę, ale zginęła... w... Igrzyskach. - mówiłam cicho, nie chcąc zakłócać odgłosów nocy.
- No i mam jeszcze ciebie - powiedziałam, kończąc swój monolog.

- Boję się przyszłości - wyznałam. - Gdyby nie ty pewnie uciekłabym z domu i czekała, aż przyjdą po mnie Strażnicy, by mnie gdzieś zamknąć. Nie wiem jak niektórzy mogą żyć z myślą o wysyłaniu bezbronnych na pewną śmierć. - Zdawałam sobie sprawę, że rzucam wyzwanie władzom Kapitolu, ale teraz było mi wszystko jedno. I tak zginę, prędzej czy później. Potrząsnęłam głową i uśmiechnęłam się lekko.
- No, a teraz pogadajmy o czymś optymistycznym - powiedziałam. - Pamiętasz, miałaś mnie nauczyć pływać. Zaczynamy jutro? Już się nie mogę doczekać swojej miny po pierwszej nieudanej próbie. - Mimo zmartwień zaśmiałam się szczerze.

Zerkam na Ten i patrzę na gwiazdę.
- I co ona ci mówi? - szepczę, nie potrafiąc znaleźć porządnego tematu rozmowy. Chciałabym, aby ktoś znalazł wyjście z sytuacji w jakiej obie się znajdujemy.

Zerknęłam na Tenerife.
- Jak wychodziłaś... Twój brat spał? - zapytałam cicho. Nie chciałam, aby rezygnowała z rodziny dla mnie, ale oczywiście jej tego nie powiedziałam. - Powiedziałaś mu?