Skradał się niczym drapieżnik. Nie szeleszcząc nawet przez chwilę. Dziwne, prawda? Przecież biegł... Tak go nauczono. Gdy usłyszał przyciszone głosy, postanowił sprawdzić kto go niepokoi. Nałożył na łuk strzałę, podchodząc do drzewa. Nie potrafił niczego dostrzec, więc wyskoczył z krzaków, na spotkanie... dziewczyn? Sapnął nieco zawiedziony, po  czym opuścił łuk. Czyżby one płakały? Podbiegł nieco do nich, siadając na przeciwko. - Co się stało?

Uniósł nieco brew poirytowany. - Cóż... biegłem sobie po lesie, aż usłyszałem wasze głosy. - Odparł po chwili. Przymknął jedno oko, a drugie wpajało się w Levannie. No cóż, co one tu robiły? Nie bał się Igrzysk, debil jakiś... (xD) Odłożył łuk na ziemię.

Ziewnął lekko. - Nie... Ale przez reakcję mojej siostry dowiedziałem się, że zostałem przyjęty przymusowo. - Mruknął spokojnie, po czym położył się na ziemi, oraz paczył w niebo. Przełknął głośno ślinkę, spoglądając w księżyc. Przetarł ręką zaspane oczy.

Wzruszył rękami. - A czego się tu bać? I tak żyjemy w świecie, gdzie możemy zginąć na każdym kroku, a to może nawet szansa na lepsze życie. - Spojrzał na nie przelotnie, po czym położył dłoń na brzuchu. Nie czuł stresu, lecz nikły strach o rodzinę. Czuł przywiązanie, a zarazem poczucie obowiązku. W końcu ojciec był alkoholikiem, nie mógł znaleźć dobrej pracy w tym kraju, a może nawet w całym świecie.

- A mnie to wszystko wisi - odzywam się po chwili.
Teraz mam gdzieś czy trafię na Arenę czy zostanę w domu. Nie mam już dla kogo walczyć...

Westchnęłam głośno i pokręciłam głową. Przybrałam wygodniejszą pozycje i zapytałam Erahosa:
- Kogo zostawisz? Oprócz siostry.

Przetarł znów oczy, ponownie ziewając. - Ojca... alkoholika. - Kolejny raz wzruszył ramionami. Nie miał pojęcia po co się go o to pytają. Poza tym, nie była to tajemnica...

Dalsza rozmowa na ten temat nie ma sensu. Tak, teraz pytajmy się jeszcze: jak bardzo ci na nich zależy.
Ukrywam twarz w dłoniach i przypominam sobie najlepsze momenty mojego życia. Tata i Liam na łodzi, mama przy maszynie do szycia, która śmieje się z historii, które jej opowiadam. Piękna, szafirowo-niebieska bluzka, którą mama uszyła mi na wiosnę. Nowy łuk od taty. Nauki strzelania z Liamem.
To najlepsza terapia na przygnębienie, które dzisiaj dotyka mnie szczególnie mocno. Wdycham czyste, leśne powietrze, które dodatkowo mnie uspokaja.
Patrzę na niebo. Powoli zaczyna zmieniać kolor z granatowego na niebieski
- Chyba powoli trzeba się zbierać - mówię i spoglądam ukosem na Levanne i Erahosa - co nie?